Iemand vroeg mij eens: "Wie was jouw rolmodel toen je jong was?"
Stilte.
De vraag raakte me diep. Plotseling besefte ik me hoe alleen ik me voelde. Dat antwoord ben ik nog steeds verschuldigd. Zijn er nog wel rolmodellen? waar dan? en zijn ze wel echt bereikbaar voor ons? zijn er genoeg rolmodellen voor iedereen? Zijn het de juiste rolmodellen?
Als jongen was het een kleine stap van je kin omhoog moeten houden naar hou je gevoelens maar voor jezelf. Veel van onze vaders gaven het "juiste" voorbeeld. "Je moet het zelf verdienen", "Rug recht houden" & "Waarom huil je nou?". Ik zal het ze maar niet kwalijk nemen want deze trauma's lopen generaties terug. Elke keer dat een man zegt dat sterk zijn betekent "niet zo huilen, watje!" hoor ik 5 generaties onverwerkt leed. Dit zijn onze rolmodellen geweest, en dus zijn dit de rollen die wij ons aanmeten. Als wij ons hier niet bewust van zijn, dan geven ook wij ons leed door aan onze kinderen die in stilte over dit estafettestokje waken.
Maar eh, dat betekent dat we dus eigenlijk allemaal rolmodellen zijn ? juist. No pressure! Maar wel handig om soms even bij stil te staan. Mijn stilte was geen gebrek aan rolmodellen, maar een gebrek aan positieve rolmodellen. Bij schaarste dacht ik vervolgens "dan moet ik er zelf maar een worden!" Maar hoe doe je dat eigenlijk?
Stap 1: Je houd jezelf verantwoordelijk. Je neemt eigenaarschap over jezelf als rolmodel. Dit betekent dat je beseft dat werkelijk iedereen een voorbeeld-functie heeft en jij neemt vanaf nu de regie over de jouwe.
Stap 2: Hoe stel jij jezelf voor als rolmodel? Welke waarden zou je uitdragen? Hoe wil je je verder ontwikkelen? Hoe draag je dit uit? Dit zijn allemaal vragen die je jezelf kunt stellen om een beter beeld te krijgen van de koers die jij als rolmodel wilt varen.
Stap 3: Toch zal er ook iets in de weg staan anders was je al een rolmodel geweest. Wat houd jou tegen om jezelf als rolmodel te zien? Ben je niet goed genoeg? Vind je het eng om zoveel verantwoordelijkheid te dragen? Verval je in oude patronen? Ik vond het bijvoorbeeld lastig om mezelf open te stellen en oud zeer te verwerken, dit zorgde ervoor dat ik ontwijkend gedrag vertoonde zodat ik maar niet zoveel zou voelen. Dat kostte veel energie en maakte mij veel harder dan hoe ik mijzelf als rolmodel voor ogen had. Op zijn beurt zorgde dat er weer voor dat ik dacht dat ik helemaal geen rolmodel was. Zo voelde ik me knap waardeloos.
Stap 4: Nu je weet wie je wilt zijn en hoe je jezelf in de weg zit, kun je pas echt beginnen! De grootste stap is het bewust worden van deze patronen. Je betrapt jezelf als je terugvalt in ongewenst gedrag en maakt plannen om hiermee om te gaan. Wees ook bewust van hoe je met eventuele misstappen omgaat! ook daarin heb je een voorbeeld-functie. Voor moeilijke issues kun je prima een kort plan schrijven, maar je bewust zijn van de valkuilen is 90% van het omzeilen daarvan.
Stap 5: Omdat ook jij nu plots een rolmodel bent, worden jouw acties, jouw manier van handelen plotseling van veel hogere waarde. Je bent je nu bewust van de langdurige effecten die jij achterlaat in het leven om jou heen. Er staat nu altijd iets op het spel! waar het leven voorheen vooral op de automatische piloot stond, maak jij nu het verschil! Dit besef geeft zin aan je leven! Jij bent een rolmodel!
De antwoord op de vraag "Wie was jouw rolmodel toen je jong was?". Was dus, iedereen! We beïnvloeden de wereld om ons heen altijd. Als we ons machteloos opstellen, geven we dit door aan de mensen om ons heen. Als we boos blijven creëren we een boze wereld. Als we aan ons verdriet vastklampen zullen onze kinderen ons proberen te helpen die te dragen. Hoe goed bedoeld dat ook kan zijn. We geven altijd iets door.
Dus is het aan ons om niet altijd een uitvlucht te zoeken, maar juist om daar te kijken waar je liever nooit kijkt. Daar waar het even moeilijk is. Daar waar je zo graag vandaan rent. Daar moeten we iets langer durven kijken, want daar liggen onze mogelijkheden om te groeien, en vergeet niet:
We zijn een ieder elkaars rolmodel.